Geestgroen

30.1.06

Communicatieproblemen

Np schreef aan A.E. in de kroeg:
You are a whore, as you want to be it. Jazeker. Naja, je hebt neukhoeren, zoenhoeren, orale hoeren. Allerlei categorieën.
Trouwens, ik wil zo met je praten, A.E. Zoals we altijd doen, want je weet: "Dronken mensen spreken altijd the truth."

A.E. schreef terug aan Np in de kroeg:
Wattisser? Wattisser? Np, Wattisser?

Np schreef terug aan A.E. in de kroeg op een nieuw bierviltje:
We moeten pra-ten.

A.E aan Np:
How can I put it? He puts me on (ha ha).

Np aan A.E.:
Versier hem. Alsjeblieft?

A.E. aan Np:
Dankjewel. We are whores, as we want to be it.
We praten zo.

Np aan A.E.:
Wattisser? Wattistertoch?

A.E. aan Np:
We praten zo-ho.

Np aan A.E.:
Godverdomme mijn idee. Is het al tijd?

A.E. aan Np:
Tijd?

Np aan A.E.:
De láátste tijd!

A.E. aan Np:
To the point. Alsjeblieft?

Np aan A.E.:
(Bedankt) Voor literatuur, bedoel ik.

A.E. aan Np:
Oh.

Np aan A.E.:
Nou?

A.E. aan Np:
Een paar biertjes nog, wat jij?

Np aan A.E. in de kroeg op een volgend bierviltje:
Your turn, sucker.
En neem bierviltjes mee.

29.1.06

Waar is Tom?

'Het was de vleesgeworden schaamte en
de whiskey in mijn bloed die me belette
te presteren, ik lag onverrichter zaken
zonder kleren in haar bed. Ik zei: "Schat,
ik ben een dichter, ben wel vijftig euro
lichter maar je bent een mooi verhaal.
Het was een daad ter inspiratie,
En ik neem je wel verbaal."'

Laatste strofe uit het gedicht Lena van Tom Zinger, Rauw Boy Blues (De Windroos, Uitgeverij Holland).

Tom, Tom, waar is Tom?

Rook ik sigaretten die veel te vluchtig afsterven (of moet ik een ? gebruiken).
Godverdomme, de vierde keer deze avond dat de leuning van de stoel valt (pa, hij is echt stuk, geloof mij).

- Algehele lusteloosheid. Gevallen van lethargie. Veertien opnames, hier bij het mooie Spatie. Herintreders (zal 't niet). -

Niet om het een of ander, hoor Tom, maar Apeldoorn is echt veel geiniger dan Rotterdam.

Zaterdagavond in de stad, twee mannen op een fiets. Pientere toeschouwer: 'Viieeze homo's, la la-la la-la.'

Blond meisje: 'Hier sta ik! Hier ben ik! Hallo! Ik vind het niet interessant dat je leuter vijfentwintig centimeter lang is, hoor! Echt niet! Hallo!'

Zelfde blonde meisje: 'Hey! Héy! Ken jij Tom Zinger, hey?' Extatisch citeerde ze een gedicht en kreeg als onverhoeds response een hartelijk: 'Okay.'

26.1.06

Geen fuck!

Jezus, man. Saaiheid alom.

Ik zou gewoon een relatie moeten beginnen met de meeste jaloerse man op aarde en daarnaast nog drie affaires proberen te hebben. Da's pas een uitdaging. En in een bonbonwinkeltje werken terwijl ik aan de lijn ben. Dat zou wat zijn!

Ik maak echt geen fuck mee (wat een dubbelzinnigheid!). Geen kloot om over te schrijven.

Ik kijk romantische films (ik moet het toch érgens vandaan halen) en ik ben verslaafd aan (het programma) Sex and the City. Ik geil op een meisje dat al een vriendin heeft en als er ook maar een beetje een leuk iemand tegenover me in de trein zit, fantaseer ik alles bij elkaar. Ik heb enigszins seksuele spanningen in Limburg en Utrecht, maar geen OV. Ik sport niet en terwijl mijn lichaam meer en meer in verval raakt, denk ik steeds weer: ik moet toch eens dat lidmaatschap aanvragen bij de sportschool (louter om de illusie op te wekken).
Ik verlang als geen ander naar de zomer terwijl het buiten acht graden vriest en ik weet dat als de zomer er straks is, ik alleen maar sneeuw wens... Zal het ook zo zijn als ik een ander leven zou hebben? Zal ik dan ook verlangen naar al het andere? 'You don't know what you've got, 'till it's gone.'

Ik word ook zo schijtziek van: 'Het leven bestaat uit momenten (waar je de rest van je leven op voort moet teren).' Is dat het dan? Moet ik daar dan genoegen mee nemen? Ik ben zelf altijd degene die dat zegt, omdat ik het ook echt geloof. Misschien is er wel more to life, maar zolang ik dat niet zeker weet, teer ik toch op die uitspraak.

Eigenlijk zou ik iets moeten doen dat ik al heel lang wil.
Ik wil een boek uitgeven. Dat wil ik. Maar laat ik redelijk blijven... Neuken!
Al bijna een maand celibatair, dus nee.
Ik moet hier echt over nadenken (goh).
Je hoort nog van me.
Wat wil jij al heel lang heel graag doen?

24.1.06

Ex-Solitairist

In een kerstpakket dit jaar zat een spelletje (een typisch kerstpakketspel dat je helemaal niet wilt hebben): Solitaire. En weet je wat dat betekent? Afgezonderd, eenzaam, geïsoleerd, op zichzelf, eenling, einzelgänger, kluizenaar.
Nou, dat sprak me natuurlijk onmiddellijk aan! Het is de bedoeling dat je door middel van een soort van dammen (dámmen) alle knikkers (op een na) van het palet af moet krijgen. Zeer verslavend, want het lukt namelijk niet.
Geloof mij, na het spelen van dit spel (voor de driehonderdste keer) voel je je best wel eenzaam. Alle mensen om je heen hebben je verlaten, omdat jij alleen nog maar het spel kan spelen (want het lukt niet). Jaren later zul je in een gammele toren wonen, afgezonderd van iedereen, midden in het bos. Je begint langzaamaan al te lijken op een kluizenaar, maar ach wat, je hebt het spel nog! En in twintig jaar komen ze je halen met een ambulance en word je getransporteerd naar een psychiatrische inrichting waar je in een isoleercel al je eenzaamheid mag afreageren op vier muren in de hoop dat dit spel nooit meer in je leven komt.
Weliswaar in een inrichting, maar je kunt weer vrienden maken!

23.1.06

Illusie

Ik heb wel vaker de illusie dat iets een voorteken is. Ik heb eens gehad dat ik een hele week overal mensen op trampolines zag springen. Of drie momenten van telepathie in korte tijd en niet zulke kleine ook. Een nieuw woord dat ik net geleerd heb, kom ik ineens heel vaak tegen. Het is net als "death comes in three".
Het begon met een compliment dat ik kreeg van een klasgenoot. Ze zei dat ik (met mijn nieuwe coupe) op een Parisienne leek. Vanaf toen zag ik overal Parijs.
Ik moet er dus maar eens heen. Np en ik bespraken dit al toen ik nog in Amerika zat. Een reisje naar Parijs kost veel minder dan je zou denken. Waarschijnlijk (als je er bent) geef je ook veel meer uit dan je verwacht, maar die compensatie accepteer ik dan maar.
Wat zal Parijs voor ons in petto hebben?

21.1.06

Katoe Kake Toeka


Ta ka ta ka ta ka taka takata
a a a a a bla bla bla bla bla a a a a a
pom pi dom pom di pom dom di pom
-
aeiou aeiou aeiou
tulp tulp tulp tulp tulp
tulip tulip tu lip tu
stulp stulp
stulip stu lip stu
stoel
tuin tuin tuin tuinstoel
fuut fjuut pfuut fjuhter fjoete fjoek fjoek
tjoeke tjoek tjoek
tiern niert tiren trein
stuhle
interessantinterressantinttessanteressanter
terrass inter terrass
stuhl
-
jezuschristus hé soes
zoess zoez
-
zucht zucht zucht
kaketoe
zucht zucht kake
zucht

19.1.06

Gevaarlijk

Toen ik vanmorgen wakker werd en naar buiten keek, wist ik zeker dat er iemand dood moest in mijn korte verhaal dat ik moet schrijven voor school. Dat is dan wel weer fijn.
Eerst zou ik het getrouwde stel eeuwig voort laten dobberen in hun huwelijk (ofwel de rest van hun leven met elkaar opgescheept laten zitten), maar als een van de twee de ander vermoordt (per ongeluk), is dat veel tragischer, en dus leuker. Ha!
En dat heb ik allemaal te danken aan dit kutweer; het maakt me een beetje kwaadaardig.
Ik kan niets veranderen aan het weer, maar wat ik wel in de hand heb, is het lot van mijn personages. Gna gna.
In Rusland zou ik echt een serial killer zijn geweest.

17.1.06

Constant

Ooit las ik ergens: "Having a bad day? Well, what have you done about it to change that?"
Als ik een bad day heb, moet je zoiets dus niet tegen me zeggen. Soms is het gewoon lekker en heb ik helemaal geen zin om daar iets aan te doen. Ik ben bovendien te egoïstisch om daar bij stil te staan. And what have I done about it? Helemaal niets. En daar heb ik ook totaal geen zin in.
Niet dat ik vandaag een bad day heb of zo, maar ik las weer even Jason Mraz' Journal op zijn officiële website. In zijn bericht van 5 september 2005 schrijft hij: "(...) making the future a place I look forward to going." Doen wij dat? Is dat waar wij mee bezig zijn? Constant?
Wanneer is dan die toekomst? Wanneer kom je dan aan in die toekomst die je voor jezelf hebt gecreëerd? Nooit.
Er zijn maar weinig momenten waar we van genieten. En dan heb ik het over het genieten van het moment in het moment zelf. En ik geef toe dat dat heel moeilijk is, maar soms is het er. Dan kijk je om je heen en besef je ineens hoe mooi alles eigenlijk is.
Ik weet niet precies meer waar ik dit vandaan gehaald heb, maar ik hoorde een tijdje terug: "Ik werd op een ochtend wakker en ik dacht dat dit het moment was dat het geluk voor mij zou beginnen. Maar dat had ik mis; dat moment, dat was het geluk."
Het zit in een klein hoekje.
Wat dat betreft zijn bad days dus helemaal niet erg; ze leren je genieten van je mooie momenten.

I set a record

Weet je wie ik zaterdagochtend tegen kwam op het station? Kyung-Ah en Hae-Jin, beide met een viool, vast onderweg naar Wenen. Ik durfde ze niet aan te spreken, want ik kon me dus echt niet herinneren hoe ze heetten. Toch maakte dat mijn sigaretloze ochtend weer een beetje goed. Cool.
Zaterdagavond ging ik met Np uit. Op een gegeven moment stonden we aan een bar (te roken) en ineens zei Np: 'Die jongen, waar ken ik hem van?' En ik omhelsde de jongen erg vrolijk en zei dat hij van TV Apeldoorn was. Echt vét cool.
Zondag sprak ik een vriendin uit Noorwegen. De laatste keer dat ik haar zag, was in Stockholm, in juli, afgelopen zomer. Op een avond ontmoetten we daar een jongeman in een bar, met wie we de rest van de avond doorbrachten. Mijn vriendin vertelde me dat ze hem vorige week ergens op de Noorse televisie in een soapserie gezien had. Dus ik googlede zijn naam en vond een foto van hem op de website van het programma Let's Dance, de Zweedse versie van Dancing with the Stars. Ik ken zelfs Zweedse beroemdheden. Ik ben echt cool.
Like, who gives a fuck?
Ik vind mezelf misschien wel heel erg cool, maar stoppen met roken kan ik niet.
(en okay, morgen een beter verhaaltje)

13.1.06

Dag Een

Gisteravond zat ik met mijn moeder op de bank en ik was haar haar aan het invlechten terwijl we rookten en naar Man Bijt Hond keken. De vrouw op televisie was fietsen aan het versieren; als mensen hun fiets even ergens parkeerden wikkelde zij (anoniem) bloemetjes en versierinkjes om hun stuur om ze te verrassen. Met een knipoog naar mijn vorige verhaaltje was ik hier wel van onder de indruk. 'Mamma, ik ga ook fietsen versieren,' zei ik serieus. Mijn moeders leuke grap: 'Dat moet je bij mannen doen.' Maar dat had ik opgegeven, weten jullie nog? Ik versier vanaf nu fietsen. Geen mannen of vrouwen, alleen nog maar fietsen.
Ik heb net even buiten gestaan. Een sigaret gerookt in de kou in de zon. Toevallig zag ik zo even een stukje van een joint op straat liggen. Gooi 'm dan, at least, in de goot of zo, dacht ik. Even later betrapte ik mezelf er op dat ik mijn peuk op de grond had gegooid. Ik zeur over een joint, terwijl ik mezelf de pijp uit rook. Dus mijn hypocrisie was eigenlijk de druppel; ik stop met roken. Om nog maar even in de trend te blijven: Voor mezelf en voor anderen. Tellen (of doen) jullie mee? Vandaag is dag een.
En zie je wel, we hebben helemaal geen nieuw jaar nodig om ons leven te beteren. Oh, ik heb altijd gelijk, net als W. F. Hermans; van de Grote Meesters leren wij (ha ha ha).

11.1.06

Pass it on!

Al die dingen die wij dagelijks doen, doen wij die voor onszelf? Eten, drinken, douchen, of om iets heel banaals te noemen: krabben? Ik neem aan van wel, maar zeker niet bewust. We zouden eens vaker dingen voor onszelf moeten doen.
Wat daar ook onder valt, is dingen voor anderen doen. De deur open houden voor een onbekende, opstaan in de trein voor de ouderwordende mens, of iets kleins als een glimlach (want daar kom je heel ver mee, zoals mijn moeder altijd zegt); deze dingen doen ook jezelf goed.
Ik las laatst een column van Jason Mraz op zijn officiële website (zoals dat heet). "Do something magical today and don’t tell anyone about it. You’ll know and that’s all that counts."
Doe zomaar eens een briefje met een vriendelijke tekst erop in iemands jaszak. Degene zal niet weten van wie het komt, toch even gestreeld zijn. Jij daarentegen weet het en dat is genoeg. Dat doe je dus ook een beetje voor jezelf.
Ik, evenals vele andere meisjes, heb een string van Snoopy (H&M). Zo zat ik eens op het toilet en las op het lipje (ha ha): "Have a nice day!" En een glimlach verscheen op mijn gezicht.
Dus voor jou: Have a nice day (and pass this message on).

9.1.06

Aanbieding

"Turkije in de ban van de vogelgriep," leest de Apeldoornse Courant vandaag. "Turkse televisie toonde een man die smeekte om zijn kippen te mogen houden: 'Neem mijn twee vrouwen, die kan ik missen als kiespijn, maar laat mijn kippen met rust.'" Daar sta ik dan van te kijken. Maar goed, dat zijn culturen; ze zijn ánders. "It's not right, it's not wrong, it's just different," is wat de organisatie mij meerdere malen vertelde voordat ik naar Amerika ging.
Ik schrok heus wel van de vijfliterfles ketchup, maar ik zei niet: 'What the heck is thís?' Ik lachte gewoon en dacht bij mezelf, niet beter, niet minder, gewoon een vijfliterfles ketchup.
Maar je dochter verkopen voor een stel kamelen is wel heel andere koek natuurlijk.

8.1.06

Pirouette

Na school ging ik op weg naar het station. Ik haalde een pakje sigaretten uit mijn tas en zocht naar een aansteker. Om de hoek werd mijn aandacht gegrepen door een kleine expositieruimte, of eigenlijk door de jongeman met rossig haar en een baardje die binnen stond. Toen ik langs liep, keken we elkaar aan, waardoor ik op slag vergat wat ik aan het doen was. Mijn pakje viel uit mijn handen, recht voor de openstaande deur. Ik stond geschrokken stil en staarde naar mijn sigaretten zonder me te bedenken dat ik ze op moest rapen. Van opzij klonk: 'Are you okay?' Waarna ik me hevig afvroeg of ik er dan niet 'okay' uitzag, gehaast het pakje opraapte en me naar hem omdraaide. 'Yeah,' zei ik verward.
Alsof we dansten bekeken we zijn schilderijen. Met grote armgebaren en een zwaar Engels accent vertelde hij mij uit over het geel en het roze en ik met grote belangstelling voor zijn hartstocht zei met kleine pasjes dat ik niets van kunst begreep. 'Then, what loves you?' vroeg hij terwijl hij me in zijn armen nam. Ik antwoordde gegeneerd : 'I – I write.' En hij ontwierp een pirouette van mij die ik met onzekerheid van veraf bekeek. 'So you do know art,' zei hij en snoerde me hiermee de mond.
We zwierden langs een gouden beeld van Jezus en hij vertelde me dat hij eens in een bar in New York had gezeten en in een pluim van rook besloten had dat hij kon dansen.
Met blosjes op mijn wangen stak ik buiten een sigaret aan en ineens besefte ik dat ik zweefde.

5.1.06

Trofee

Ik sprak laatst met Xd, een oude bekende. We zaten in een café, hadden iets teveel gedronken en met Ierse muziek op de achtergrond spraken we over Giphart en de eeuwige discussie of Gipharts schrijverij nou literatuur te noemen is of niet. Conclusie: Alles is relatief, wist Einstein ons te vertellen; het ligt eraan hoe je literatuur definieert. Maar dat is weer de hele aard van die discussie, want wie neemt het recht in handen; wie geeft de juiste definitie van literatuur (is die er überhaupt)? Het lef om mijn definitie er van uit te spreken heb ik alleen als ik teveel gedronken heb, dus als je me aan de tand wil voelen, moet je me in die toestand treffen.
Ik vroeg Xd ook nog even of hij graag de touwtjes in handen had. Xd zei dat hij alleen het voortouw nam. Maar dat was pas sinds kort: "Vroeger was het meisje dat ik mee naar huis nam aan het eind van de avond een trofee. Nu neem ik alleen het voortouw, zodat het meisje mij als trofee ziet."
Het is maar goed dat ik Xd niet probeerde te versieren, want ik zou dan denken de touwtjes in handen te hebben, maar stiekem zou Xd de stichter van ons spel zijn geweest en de weg voor mij uit hebben gelegd, die ik bewandeld zou hebben zonder dat ik het door had.
Blij om er achter te komen dat ik de domste playster niet ben(was!), dit van voren even gecheckt te hebben. Maar ook dat is relatief natuurlijk.

4.1.06

Meer dan barok

Ik las vandaag een stuk in de Apeldoornse Courant over de zusjes Park.
Kyung-Ah (11) en Hae-Jin (9) zijn twee getalenteerde violistes die sinds kort les krijgen aan het Sweelinck Conservatorium. Het einde van het artikel leest: "Zij willen gewoon vioolspelen en dromen van studeren in muziekstad Wenen en een wereldreis met de viool onder de arm." Ik vraag me ten zeerste af of dit 'mooischrijven' is, of dat de meisjes dit ook werkelijk gezegd hebben, maar laat ik van het laatste uitgaan. Ik ben nog nooit in Wenen geweest, maar het is een van mijn vele dromen (ik ben vast niet de enige), en ik denk niet dat iets mooier in de oren klinkt dan: "Een wereldreis met de viool onder de arm." Proef je dat fijne, bijna zwoele dat er vanaf straalt?
Jonge talentjes zijn altijd bijzonder, maar die laatste zinnen maken de meisjes stukken interessanter. Twee zusjes van negen en elf willen in Wenen studeren en maar al te graag op reis met hun viool. Daar wil ik veel meer over horen dan over vioollessen en barok.

3.1.06

Vraag

Vind je het niet ironisch dat ik in een verschrikkelijk rothumeur ben? Natuurlijk was het wel gezellig met Tw in de stad (koffie drinken), maar ik liep hem alleen maar af te zeiken en ongelijk te geven. Tw bleef er rustig onder, probeerde me te laten lachen, maar het was alsof hij niet begreep waar ik het over had (waar had ik het dan in godsnaam over?). Hij merkte nog wel heel mooi op dat er een beroemdheid aan het tafeltje achter mij zat, maar wie het was wist hij niet. Toen begon ik lekker luid 'Vrienden voor het leven' te zingen (want hij speelde daar in, wist ik te vertellen) en later vroeg ik me af wat er nou zo interessant was aan beroemheden. Waarom krijg je zo'n kriebelig opgetogen gevoel als je iemand ziet die ook wel eens op televisie is? En terwijl Tw ergens over aan het praten was, spinde dit een tijdje door mijn hoofd.
Als ik met een vriend koffie ging drinken in de lunchpauze in Amsterdam, dan kwamen we altijd wel iemand tegen en moest ik hem er toch even op wijzen dat 'die van dat programma' daar liep. Dan kwam ik thuis en had ik die en die gezien en mijn vader keek me aan met een verveeld gezicht: 'Ja, dus?' En daar had ik dan nooit antwoord op, dus sindsdien deel ik dit maar niet meer mede.
Ik rekende af, vooraan in het café. Een serveerder hielp mij. Ik had net nog tegen Tw gezegd dat ik het zo'n intrigerende jongen vond, en dat ik altijd had gedacht dat hij de hoofdrol in De Tasjesdief had gespeeld (maar dat is niet zo). Ik sprak hem aan: 'Er zit een beroemdheid hier, heb je hem al gezien?' Nee, maar hij ging wel even kijken en ik zong natuurlijk weer het mooie liedje en de serveerder was wel degelijk opgetogen dat hij hem ook herkende!
Waarom ging ik naar de serveerder toe en begon over een beroemdheid? Het was een leuke openingszin misschien, maar waar-om? Wat zegt dat over mij?
De vriend voor het leven at een Uitsmijter, zat met een blonde vrouw aan een tafeltje in een hetzelfde Apeldoornse café als ik, over dingen te praten waar ik het ook over heb. Alleen ik herken hem en hij mij niet.
Ik sleurde Tw ook nog even mee naar Nawijn&Polak. Even de Pitch halen (nieuw opinieblad), want mijn klasgenoot schrijft een column voor dit blad. Deze maand was zijn eerste. Waarom vond ik de column erg leuk? Ik hoorde het hem voorlezen toen ik het las, dus dan kan ik al niet meer objectief zijn, maar dit terzijde. Waarom was ik verheugd zijn foto te zien en zijn naam te lezen? Waarom was ik trots toen ik tegen Tw zei dat dit mijn klasgenoot was? Ik bedoel, waar-om?
Meestal kan ik met dit soort vragen terecht bij mijn Grote Meesters (mijn vader en mijn baas), maar ik weet zeker dat zij allebei helemaal niets geven om beroemdheden.
Het is alsof je een stukje interessanter wordt als je mensen kent, die anderen ook kennen. Maar dat is verdomme geen antwoord op mijn vraag.

2.1.06

Goed Humeur

Wat wil je nou eigenlijk dit nieuwe jaar? vroeg vader mij.
(Ik vind het best triest dat wij mensen een nieuw jaar nodig blijken te hebben voor een beter leven. Maar dit terzijde.)
Mijn humeur hangt af van mijn liefdesleven. Dit kwam gisteravond ineens tot me. Ik was werkelijk strontvervelend met oud en nieuw. Ik geef het eerlijk toe. Toen het twaalf uur was, was ik alleen. Een glas Baileys en een sigaret in mijn hand. Ik had niet meegeteld, ik was me er totaal niet bewust van dat het nieuwe jaar begonnen was. Ik was doof. In een waas zag ik precies vijf koppels voor me. Ze kusten en hielden van elkaar. Mijn tante en haar vriendin waren nog het meest schattig. En het eerste wat ik deed in dit nieuwe jaar, was huilen. Een beetje omdat ik zo schijtziek werd van mijn eigen pishumeur, maar vooral omdat ik niemand had, omdat ik alleen was. Geen enkeling die het door had overigens. Ik had een prachtig masker op waarmee ik iedereen de beste wensen kuste.
Maar weet je wat het met mij altijd is? Als iemand mij vraagt hoe het met me gaat, denk ik werkelijk na over hoe ik me nou eigenlijk voel. Ik maak onmiddellijk contact met mijn liefdesleven. Zo even snel in mijn hoofd. En dan gaat het of 'best kut' met me, of 'wel okay.' Ik ben nooit tevreden. Ik klaagde laatst weer bij mijn baas. Ik begreep niet waarom ik nog steeds zo gek op Di was. Mijn baas zei dat dat was, omdat zij niet deed wat ik wilde. En het is nog waar ook. Zo is het met al mijn verliefdheden geweest. Als ik verliefd ben en hij of zij luistert naar mij, dan vind ik het al niet meer leuk. Als ik langdurig verliefd ben op dezelfde persoon, dan mag of kan het niet, of is het zinloos of wil hij of zij niet. Het is gewoon mijn spel om de touwtjes in handen te krijgen. Daarom zijn oudere, bezette of hele knappe mannen en vrouwen vele malen interessanter. En players zijn helemaal leuk, want die hebben of willen altijd de touwtjes in handen, maar uiteindelijk pak ik ze lekker af (wat een spel!) en tease ze een beetje.
Wacht even. Klink ik nu als een playster?
Vanaf dat ik terug ben uit de Verenigde Staten (begin juni), heb ik heel wat rond gespeeld. Een klein aantal heeft mijn hart geraakt, puur en alleen omdat ik die klote touwtjes dus niet in mijn handen had. Zo rond kerst bereikte ik het toppunt van touwtjes wel; ik had er zoveel in handen dat ik er een heleboel kwijt raakte. En daar baalde ik natuurlijk verschrikkelijk van. Ik weet nog dat ik op het werk was en een smsje kreeg van Tw met wie ik het de week daarvoor uit had gemaakt, maar die ik nog steeds zag. Hij hakte zo ongeveer de knoop door die ik zo heel mooi geknoopt had. Dat was even heel erg niet naar mijn zin. En ik moest er van huilen. De tranen liepen werkelijk over mijn wangen. Ik ging naar buiten en ik trapte mezelf voor mijn hoofd. Later knoopte ik het net zo hard weer aan elkaar, maar daar gaat het niet om. Het gaat er om dat ik verslagen was. Uiteindelijk duwde ik iedereen van me. En met oud en nieuw had ik dus niemand en dat had ik helemaal zelf gedaan.
Ik heb genoeg van mijn eigen spelletjes. Ik maak er anderen ongelukkig mee en mezelf ook. Nu leef ik celibatair, zodat ik rustig wacht tot er eens écht iets leuks voorbij komt. En dat wil ik nog wel even volhouden. Dit jaar misschien wat meer liefde en wat minder seks.
Dit was het antwoord op de vraag van mijn vader. Het blijkt wel weer dat een groot deel van mij bestaat uit een hevige zoektocht naar liefde. Anderen zouden misschien zeggen: stoppen met roken, nieuwe baan vinden, promotie maken, gezonder eten... Maar dit alles heeft eigenlijk niets te maken met mijn gemoedstoestand en mijn geluk. Waarom zou ik dan wensen voor iets dat daar niets mee te maken heeft? Schrijfster ben ik stiekem toch wel, en verder wens ik gelukkig te zijn. Voor mij is geluk altijd nog iets tijdelijks, dus een goed humeur, en tja, dat hangt van mijn liefdesleven af.

1.1.06

Strontvervelend

(Dagboek, zaterdag 31 december 2005) Ik heb zo'n kutjekloot hekel aan oud en nieuw. (...) Het nog steeds geen twaalf uur en ik ben nog steeds niet dronken. Ik zit in een stoel Aspergeachtig te schrijven, luister naar Paradise by the dashboardlight (leuk) en wat nog veel leuker is, is dat ik ontzettend nodig moet schijten en dat de familie Triviant speelt (oooh ja, natúúrlijk!).
Ik heb gepoept net. En mag ik trouwens even vragen waarom Boudewijn de Groot in godsnaam op nummer een staat in de top 2000?
Het is bijna twaalf uur. Maar de laatste tien seconden zijn altijd de langzaamste. Pardon, élf seconden; we hebben er een extra dit jaar. Een schrikkelseconde. Zodat, eeuwen later, zomer en winter omgedraaid zullen zijn (waar-om?!).