Goed Humeur

Wat wil je nou eigenlijk dit nieuwe jaar? vroeg vader mij.
(Ik vind het best triest dat wij mensen een nieuw jaar nodig blijken te hebben voor een beter leven. Maar dit terzijde.)
Mijn humeur hangt af van mijn liefdesleven. Dit kwam gisteravond ineens tot me. Ik was werkelijk strontvervelend met oud en nieuw. Ik geef het eerlijk toe. Toen het twaalf uur was, was ik alleen. Een glas Baileys en een sigaret in mijn hand. Ik had niet meegeteld, ik was me er totaal niet bewust van dat het nieuwe jaar begonnen was. Ik was doof. In een waas zag ik precies vijf koppels voor me. Ze kusten en hielden van elkaar. Mijn tante en haar vriendin waren nog het meest schattig. En het eerste wat ik deed in dit nieuwe jaar, was huilen. Een beetje omdat ik zo schijtziek werd van mijn eigen pishumeur, maar vooral omdat ik niemand had, omdat ik alleen was. Geen enkeling die het door had overigens. Ik had een prachtig masker op waarmee ik iedereen de beste wensen kuste.
Maar weet je wat het met mij altijd is? Als iemand mij vraagt hoe het met me gaat, denk ik werkelijk na over hoe ik me nou eigenlijk voel. Ik maak onmiddellijk contact met mijn liefdesleven. Zo even snel in mijn hoofd. En dan gaat het of 'best kut' met me, of 'wel okay.' Ik ben nooit tevreden. Ik klaagde laatst weer bij mijn baas. Ik begreep niet waarom ik nog steeds zo gek op Di was. Mijn baas zei dat dat was, omdat zij niet deed wat ik wilde. En het is nog waar ook. Zo is het met al mijn verliefdheden geweest. Als ik verliefd ben en hij of zij luistert naar mij, dan vind ik het al niet meer leuk. Als ik langdurig verliefd ben op dezelfde persoon, dan mag of kan het niet, of is het zinloos of wil hij of zij niet. Het is gewoon mijn spel om de touwtjes in handen te krijgen. Daarom zijn oudere, bezette of hele knappe mannen en vrouwen vele malen interessanter. En players zijn helemaal leuk, want die hebben of willen altijd de touwtjes in handen, maar uiteindelijk pak ik ze lekker af (wat een spel!) en tease ze een beetje.
Wacht even. Klink ik nu als een playster?
Vanaf dat ik terug ben uit de Verenigde Staten (begin juni), heb ik heel wat rond gespeeld. Een klein aantal heeft mijn hart geraakt, puur en alleen omdat ik die klote touwtjes dus niet in mijn handen had. Zo rond kerst bereikte ik het toppunt van touwtjes wel; ik had er zoveel in handen dat ik er een heleboel kwijt raakte. En daar baalde ik natuurlijk verschrikkelijk van. Ik weet nog dat ik op het werk was en een smsje kreeg van Tw met wie ik het de week daarvoor uit had gemaakt, maar die ik nog steeds zag. Hij hakte zo ongeveer de knoop door die ik zo heel mooi geknoopt had. Dat was even heel erg niet naar mijn zin. En ik moest er van huilen. De tranen liepen werkelijk over mijn wangen. Ik ging naar buiten en ik trapte mezelf voor mijn hoofd. Later knoopte ik het net zo hard weer aan elkaar, maar daar gaat het niet om. Het gaat er om dat ik verslagen was. Uiteindelijk duwde ik iedereen van me. En met oud en nieuw had ik dus niemand en dat had ik helemaal zelf gedaan.
Ik heb genoeg van mijn eigen spelletjes. Ik maak er anderen ongelukkig mee en mezelf ook. Nu leef ik celibatair, zodat ik rustig wacht tot er eens écht iets leuks voorbij komt. En dat wil ik nog wel even volhouden. Dit jaar misschien wat meer liefde en wat minder seks.
Dit was het antwoord op de vraag van mijn vader. Het blijkt wel weer dat een groot deel van mij bestaat uit een hevige zoektocht naar liefde. Anderen zouden misschien zeggen: stoppen met roken, nieuwe baan vinden, promotie maken, gezonder eten... Maar dit alles heeft eigenlijk niets te maken met mijn gemoedstoestand en mijn geluk. Waarom zou ik dan wensen voor iets dat daar niets mee te maken heeft? Schrijfster ben ik stiekem toch wel, en verder wens ik gelukkig te zijn. Voor mij is geluk altijd nog iets tijdelijks, dus een goed humeur, en tja, dat hangt van mijn liefdesleven af.