Gebaren, dus.

Voor het eerst naar school. Kauwgom in mijn tuinbroek. De weg kwijt geraakt van school naar mijn flat; zo'n 45 min gefietst, zwetend in de regen.
Maar ik was al lang blij dat ik weer een fiets had. Bij de verhuizing zaterdag ben ik mijn fietssleutel uiteraard kwijtgeraakt. Ik had wel 5 setjes extra sleutels, maar niet van mijn fiets. Met een slijptol het dikke ijzer opengebroken, nieuw slot gehaald en later alsnog de reservesleutels gevonden.

Mijn kamer is klein, maar al veel meer een thuis dan Apeldoorn ooit was.
Het huis is gezellig. Er wonen een Marokkaan, een Roemeense, een Zimbabwaan en ik, oer-Hollands. De Marokkaan spreekt Nederlands, maar geen Engels. De Roemeense en Zimbabwaan spreken geen Nederlands, maar wel Engels. We gebruiken veelal gebaren. Gister kwam er een jongen naar de laatste kamer kijken. Ik was razend benieuwd welke taal hij sprak, maar hij zei geen woord, ook niet toen hij zich voorstelde. Later begreep ik dat hij doof is.

Cindy and Jay hebben Gustav weer overleefd. Ze hebben geen electriciteit en een kleine lek in het dak, maar zijn beter af dan anderen. Bij de buren is het dak er grotendeels af, bij de ouders van Cindy een boom door het huis. Zijn leven nu in een caravan.

Mijn ouders en opa en oma zitten op het moment in een vliegtuig naar California. Ik ben vervuld van intense jaloezie.
Eenzelfde soort jaloezie als die opkomt wanneer ik aan Np denk. Ik heb besloten net te doen alsof zij niet weg gaat.

This too, shall pass. Wie zei dat ook al weer?