Vip

Er is een reden/Er zijn redenen waarom ik nu weer schrijf. Ik zou ‘t niet precies kunnen benoemen, maar het feit is, dat ik weer schrijf.
Ik ben op vakantie. Weliswaar bij mijn ouders in Friesland. Gisteren nam Vader mij mee uit winkelen voor een laptop. Nu zitten we tegenover elkaar, de ruggen van onze laptops tegen elkaar aan. Mijn schoolboeken zijn besteld, de laatste zaken voor mijn nieuwe kamer in Utrecht zijn geregeld. 30 augustus ga ik verhuizen van mijn 16 Apeldoornse vierkante meters naar 11 Utrechtse. Ik prijs mij erg gelukkig. Eindelijk weg uit dat vreselijke hok.
Dat hok waar ik mij afgelopen vrijdag nog aankleedde voor de crematie van Vilmos. Het gevoel dat alles geheel verkeerd was begon al toen ik opstond en werd erger naarmate ik mijn tanden poetste, mijn haren waste. Het idee dat Vilmos er nooit meer zou zijn, had ik sinds vorige week donderdag zorgvuldig weggemoffeld. En dat idee kwam toch steeds om de hoek kijken, vrijdagmorgen. We verzamelden bij Café Jeroen in casual, dronken een biertje en liepen naar Orpheus. 't Zweet brak me uit in de zaal. Ik condoleerde de familie en liep naar de kist.
Mijn Beppe mocht ik vorig jaar nog zien, voordat zij werd gecremeerd. Toen ik dichterbij kwam zag ik het puntje van haar neus over de rand van haar kist. Ik schrok daar zo van dat ik achteruit deinste. Het was alsof ik terecht was gekomen in een zwartwit horrorfilm waarin mijn Beppe elke moment rechtop ging zitten met grote open ogen. Dat wilde ik niet zien.
Maar Vilmos wilde ik zien, want ik geloofde er helemaal niks van. Ik deinste niet achteruit, ik huilde niet, het was geen Frankensteinfilm; het was de niet weg te moffelen werkelijkheid.
Vilmos stil in zijn kist kan toch nooit op tegen zijn levenslust.
En daar kunnen wij nog een voorbeeld aan nemen.