Titanisch is 't niet

Op de 31ste mei van het jaar 1988 kwam ik ter wereld; precies 169 jaar na de geboorte van Walt Whitman en 77 jaar na de tewaterlating van de Titanic. De koudste 31 mei maakten we twee jaar voor mijn geboorte mee, toen was de minimumtemperatuur 1,3 graden Celsius en de warmste in 1903; die dag had een maximum van 30,2 graden Celsius. 31 Mei is tevens de Werelddag tegen Tabak, maar dit allemaal, à la Reve en Giphart, terzijde.
Mijn eerste dagboek (een heus Spice Girls-dagboek) dateert van december 1997, ik was toen negen jaar oud.
Het eerste gedicht schreef ik op 17 mei 1998 en dat, letterlijk overgenomen, gaat zo:
Dagboek,
het is avond,
ik zit in mijn stoel,
naast me zie ik bakkerij de Ochtendstond,
daarvoor zie ik een poes z'n smoel.
Ik deed een spel,
maar dat was "kinds",
toen keek ik Trade Winds
en dat was niet wederzins.
Ik heb nooit tegen je gelogen,
ik heb je nooit bedrogen,
ik heb je nooit geslaagen,
dus onze vriendschap
blijft altijd begraven.
Op de negende van september, datzelfde jaar (inmiddels tien jaar oud), kwam de eerste filmrecensie:
Toen we in de bios zaten kregen we eerst reclame. Toen begon de film. Kate Winslet en Leonardo DiCaprio hadden de hoofdrol. Toen het schip zonk werd het heel eng. Het zakte helemaal in elkaar en toen brak het. Rose en Jack (Kate en Leo) werden ook ondergezogen. Rose overleefde het en Jack stierf. Ze noemde zichzelf Dawson, net zoals Jack, met die ander heeft ze het uitgemaakt.
Twee maanden later beweer ik:
Ik ben een boekenschrijver.
Ik geef toe dat driekwart van wat er in dat dagboek staat (zo'n tweehonderd paginaatjes) volkomen gelogen is, naar mijn herinnering precies het omgekeerde van wat er daadwerkelijk gebeurde, maar dat loog ik niet: ik schreef warempel boeken. De allereerste, die ik later in de pubertijd heb verbrand, heette De Babyroof, de tweede heette (natuurlijk) Echte Liefde en de derde Verziekt (ja, echt), maar die heb ik nooit afgemaakt; dit alles voor mijn elfde jaar en nee, jullie krijgen ze nooit te lezen en ook voor Witte Druiven in Tomatensaus, Het Ultimatum en Lila&Timo (waar ik tijdens de middelbare school aan werkte) hoeven jullie niet bang te zijn!
In wartaal was ik wel erg goed (22/11/1998): Ze zeggen zelf dat ik er heel zielig en eenzaam uitzie, als ik midden in de nacht wakker word en moet spugen! Ik vind dat echt zo'n volwassen opmerking die liefjes en zacht tegen een kinderhersen botst en dan gelijk uit elkaar knalt. En deze abracadabra vind je nu terug in mijn poëzie (en die poëzie mag je, als jij dat vindt, dat dat moet, tussen aanhalingstekens denken).
En als je je voorstelt dat dit conclusieloze stukje me uren heeft gekost om te schrijven, kun je het misschien waarderen.