Idee nummer twee

Zaterdag kreeg ik de opdracht een opzet voor een verhaal te verzinnen, je weet hoe dat gaat, de eerste schooldag. De volgende les spookte deze opdracht nog door mijn hoofd, die inmiddels was omgetoverd tot de zeurende vraag: Waar ga ik in hemelsnaam een verhaal over schrijven? Ineens, zo gedwee als dat gaat, kwam het tot me dat hij doof moest zijn. Hij, in het verhaal, moest doof zijn.
Ik zie wel eens mensen, schrijvers vaak, met een opneemapparaatje waarin ze plotse, geniale ideeën spreken. Nu geloof ik werkelijk dat ik er ook een nodig heb, want ik blijf graag in de veronderstelling dat ik wel degelijk geniale ideeën heb, maar dat ze vervagen in mijn brein en uit mijn oren met de wind meewaaien. Dan hebben we nog altijd het kladblokje, ofwel mijn dagboek die ik vierentwintig/zeven bij me draag – droeg – maar ergens heb laten liggen. (Mijn dagboek is nu, misselijkmakend, in handen van iemand die ik niet ken en van wie ik niet weet waar hij of zij is.) Dus ik schreef mijn geniale ingeving maar op mijn hand: HIJ IS DOOF.
Waarop een klasgenoot zich onmiddellijk (dubbel d, dubbel l) vooroverboog (prachtig woord), wat krabbelde en mij haar hand liet zien: WIE?
Om een of andere reden voelde ik me betrapt en om mijn geniale geheim – want dat was het inmiddels geworden – te beschermen, bedekte ik mijn hand en glimlachte hoofdschuddend.

Ja. Daar dacht ik dus zo net even aan.
Geniale ideeën vervagen volgens mij altijd. Ze blijven nooit zo ingenieus als dat ze me voorkwamen.
Wie is doof? En waarom in godsnaam? Vertel mij, wat voor fucking extra waarde voegt dat toe aan dit verhaal dat niet bestaat?
Mensen moeten eens ophouden met ongevraagd vragen stellen over andermans briljante ideeën, want dan vallen ze door de mand. Ja? No offence, verder.