Donder

Mij is vroeger wijsgemaakt - of misschien heb ik 't zelf zo verklaard - dat als het onweert de wolken ruzie maken, tegen elkaar aanbotsen en zo het dondergeluid produceren, zij gebruiken hun flitsen als lasers in Star Wars voor hun bulderende gevecht.
Gebrek aan een betere verklaring zorgt ervoor dat telkens als het onweert ik twee wolken met boze gezichten in gevecht zie gaan.
Als het dan gaat regenen weet ik dat er slachtoffers gevallen zijn.
Ik haat het als het niet echt regent, steeds een beetje of constante miezer. Het is de lijdensweg van een wolk.

Ik haat het als ik huil onder de douche. In de meeste gevallen ben ik dan gevlucht, simpelweg omdat er een schouder miste die, hoe dom de reden voor tranen ook is, zichzelf beschikbaar toont.

Ik zit op de patio, recht voor een ventilator die op de hoogste stand als een blender tekeergaat. Af en toe vangen de bladen een vlieg of een kever en schieten die als een kogel op me af.
Ooit vond ik op internet een spelletje waarin je een kikker in een blender moest doen en de blender aan moest zettten. Voor de leuk.
Ik moest opnieuw aan dat spel denken toen mijn moeder voor onze laatste echte maaltijd in het oude huis een groentesoep naar eigen recept gefabriceerd had.

Ik haat het als mijn oksels plakken vijf minuten na een douche.
Ik haat het als ik nog geen kwartier in de zon lig mijn ogen prikken van mijn eigen zweet. En geloof me, ik ben echt niet iemand die overmatig zweet. Ik vraag me gewoon af hoe alles hier niet in de fik vliegt.

Ik heb me tweehonderd pagina's lang afgevraagd waarom men Joe Speedpoot van begin tot eind heeft opgelikt en de sterren heeft geprezen, maar nu kan ik het ineens niet meer neerleggen.