Need Head

Maxx, onze enorme Golden Retriever, was als puppy het meest lieve maar vooral meest wilde beest dat je je in kon denken. Hij woonde in de achtertuin en nadat hij alle bloembedden in de winter compleet gemolesteerd had, besloten we dat we met een hek de tuin zouden verdelen in een tuin voor ons en een tuin voor Maxx.
Als puber probeerde hij alles zwanger te maken, van etensbak tot waterfles. Hij is gek van water. Hier in Louisiana is het bloedheet en regent het nooit, dus elke avond moesten de sproeiers aan om de tuin te behouden. De sproeiers gingen heen en weer, Maxx zette constant de achtervolging in.
Nou moet ik je vertellen dat Maxx wel getraind is en dus weet wat 'hier' en 'zit' betekent en hij met vlag en wimpel als braafste hond is geslaagd op die trainingsschool, maar hij daar thuis gewoon maling aan heeft.
Op een dag was ik in zijn tuin aan het opruimen - hij bijt alles kapot - en ik sleurde een afvalzak richting uitgang van het hek, Maxx wild om me heen springend. Zodra het hekje open was, sprong hij op me, duwde me met afvalzak en al op de grond en ging er vandoor. Ik ging op mijn slippertjes erachteraan, de straat uit, op naar de grote weg. Een mens kan een hond niet bijhouden, dus ging ik als een gek terug naar de buren om te vragen of ik de auto even mocht lenen. Als dat monster wordt aangereden, is het mijn schuld, was wat ik de hele tijd dacht. Voordat ik het buiten adem aan de buurvrouw uit had kunnen leggen, zagen we hem in de verte als een debiel terugrennen en was zo vreselijk blij me weer te zien dat hij me opnieuw omver duwde en me plotsklaps zwanger probeerde te maken. Best beschamend, to say the least.
Het gaat nu beter met hem. Je kunt hem aaien zonder dat hij gek wordt en als je zegt: 'Maxx! Bring me your bowl, Maxx!' zoekt hij zijn etensbak en brengt 'm naar je toe zodat je hem eten kan geven. Hij is niet vanzelf zo rustig geworden, daar was een vrouw voor nodig. Hier tegenover, bij de familie Cox, woont Angel, een lieve Golden Retriever, half zo groot als Maxx en zo tam als een schoothondje. Maxx was er duidelijk klaar voor en ervaren Angel ging Maxx' tuin in. Hij snapte er niks van. Wat Angel wel niet heeft moeten denken toen hij er compleet naast zat (haar hoofd, haar buik, haar oor), maar blijkbaar was 't 'm toch gelukt, want een paar weken later liepen er een stuk of vijf kleine Maxxjes rond. Een daarvan kwam terug nadat die verkocht was aan Mr. Cox' ouders; hun huis had veel schade opgelopen tijdens orkaan Katrina. Coxy heette ze. Ze begreep het niet meer; ze wist niet meer waar ze woonde. Als ze naar ons toe kwam op de patio en we zeiden 'go home, Coxy', ging ze zitten. We merkten dat er vanalles verdween van de patio - slippers, sigaretten - en op een dag zagen we in Mr. Cox' voortuin tientallen golfballen die uit Mr. Bob en Mrs. Aprils achtertuin kwamen. Een keer kwam Mr. Cox een grote plant terugbrengen die Coxy uit onze voortuin had geplukt. Terwijl Maxx trots was op zijn capabele 'Maxx! Bring me your bowl, Maxx!' was Coxy al zover dat ze ons schaamteloos begreep als we haar verzochten: 'Coxy! Bring me my shoe, Coxy!' en 'Coxy! Bring me my damn plant, Coxy!'
Vanmorgen kwam Mr. Cox aanstruinen. Of we een of andere speciale schroevendraaier hadden gezien; Coxy had in de gereedschapskist gesnuffeld. Nee, maar nu hij er toch was, moest hij even een kijkje nemen in de koelbox - onze grote vangst -

Jay en ik, fishingbuddies, gingen gister vissen. We vingen een paar redelijke visjes, goed voor een avondmaal voor ons drie. Een ritje over het meer gemaakt, vingen daar geen enkele vis en weer terug naar de mond van de rivier. Het water was behoorlijk ruig. Ik stond voorop om het anker in het water te laten en kukelde achterover in de boot voordat ik het anker in mijn handen had gehad. Mijn commentaar: 'Gelukkig val ik in de boot,' maar een uur later had ik twee blauwe plekken op mijn been en een val in het water was verfrissender geweest.
Jay gooit een lijn uit met een garnaal. Ik gooi mijn lijn en zit natuurlijk direct vast aan een stuk hout of zo op de bodem. Onze lijnen zijn gekruist, ik sta te vloeken.
Jay zegt: 'Ik heb beet.' De hengel buigt bijna dubbel. Hij begint te vloeken.
Ik grap: 'Is het een walvis?'
Jay lacht voorzichtig. 'Deze draad houdt maar vijftien pond (zeven kilo), deze vis is wel iets zwaarder dan vijftien pond, Anoek.'
Ik sta met mijn hengel in mijn hand.
'Haal je lijn weg, Anoek.'
Ja, shit, ik zit vast. Ik kijk om me heen, zoek een schaar of een mes. Jay wordt helemaal gek, want mijn fucking lijn zit 'm in de weg, grijpt mijn hengel, bijt de draad kapot en gooit de hengel in de boot. Dit is geen grapje, denk ik.
'Pak het net,' commandeert Jay en legt me uit dat als hij de vis met zijn hoofd boven het water krijgt, ik het net onder zijn staart moet duwen om 'm te vangen. Het duurt wel tien minuten voordat die vis een beetje moe wordt en we een flits van hem zien. We zijn stil. Here Jezus, wat een grote vis. Jay en het monster zijn moe en ik sta daar met dat stomme net te scheppen. Jay reikt me de hengel aan, ik schud nog met mijn hoofd, maar ik moet. Jay schept en concludeert dat het net gewoon te klein is. De vis zwemt onder de boot. Ik probeer hem met al mijn kracht terug te krijgen. Ik denk, als deze lijn knapt, zal Jay me dit nooit laten vergeten. Jay leunt over de reling van de boot. Ik krijg de lijn korter en zodra zijn hoofd boven water is, sleurt Jay 'm in de boot. We vallen allebei naast hem neer en beginnen te lachen.
'Genoeg vis voor feestje,' zegt Jay. We dumpen 'm in de koelbox waar die amper in past en staan als twee kleine kinderen te dansen in de boot.

Dinsdagmiddag wilden Jay en ik een tochtje op de motor maken, maar we zouden eerst eten. Ik wilde een shrimp po-boy (soort broodje gezond met garnaal), dus ons plan was om die te halen. We belden Cindy of ze daar zin in had. Die herinnerde ons eraan dat er nog vis in de koelkast lag van die avond dat we pizza's bestelden en die moest op. Goed, dan grillen vis en gaan we daarna motorrijden. We wachten tot Cindy thuis is en leggen de vis op de gril. Vijf minuten later komt Cindy naar buiten met een bord opgewarmde spaghetti. Ze had geen tijd om te wachten op de vis, ze had een afspraak, dat wisten we toch? Dus Jay en ik grilden pissig de vis, schoven 'm kant en klaar de koelkast in voor de volgende dag en besloten op de motor naar Chili's te gaan om een hamburger te eten.

Woensdag is er altijd bike nite bij The End of the Line, een bar in the middle of nowhere. Bijeenkomst: een stelletje stoere mannen met stoere motors en hoofddoekjes, plakplaatjes en cowboylaarzen en een enkele stoere vrouw in strakke jeans, waaronder ik. De motors staan op een rijtje geparkeerd en we staan er met z'n allen, biertje in de hand, hoofdknikkend naar te kijken. Dan gaan we naar binnen. Er wordt oude country gedraaid op de jukebox en de mannen spelen een kaartspel met een hoop dollars. Een enorme pan eten wordt naar binnen gebracht en de vrouwen scheppen de borden van de mannen vol. Na het eten gaat iedereen met zo luid mogelijk gebrom weg op hun motor.
Ik vond het erg leuk, was de enige youngster, want je moet eigenlijk eenentwintig zijn om binnen te komen.
Er kwam een lieve vrouw naar me toe. Ze zei: 'You are precious,' en belde vervolgens haar zoon. 'Hij moet eerst de nieuwe borsten van een vriendin bekijken, maar daarna komt hij hierheen,' zei ze trots.
Het was een knappe jongen van tweeentwintig die erg netjes en aardig tegen me was, maar zijn vader droeg een shirt met de woorden Need Head, die duidelijk over een ander deel van het lichaam gingen.

Het is honderd graden Fahrenheit. Ik heb het al zo warm dankzij de brandwonden die ik heb opgelopen door de zon tijdens het vissen gister (ja, ma, ik had me ingesmeerd). Ik denk dat ik vandaag niets anders ga doen dan in het zwembad drijven.