Tissue

Toen ik nog thuis in Nederland was, heb ik geprobeerd de geur van mijn Amerikaanse thuis te vinden in kleren en boeken, omdat ik me dat niet meer voor de geest kon halen. Ik vond het nooit, het was te ver weg.

Zondagavond liep ik van de trap het vliegtuig uit, zoals je presidenten altijd ziet doen. De hitte sloeg zich als een deken om me heen, iemand schreeuwde: 'Thank God, I'm home.' Een aantal mensen klapte. New Orleans was onherkenbaar in het donker, maar rook hetzelfde. Ja, we waren thuis.

Toen ik daadwerkelijk de deur van mijn huis opende kon ik wel dood neervallen van de opgekropte heimwee waarvan ik verlost werd.

Later zag ik foto's van begin zomer vorig jaar, toen mijn ouders op bezoek kwamen - mijn twee laatste weken in Amerika. Jezus Christus, wat was ik toen mooi. Ik was dikker, droeg geen make-up en leek daardoor net een baby, ik lieg niet, mijn haar was ongelijk geknipt en onverzorgd en mijn nagels waren afgekloven, maar ik was erg gelukkig en dat kun je zien. Ik besef dat nu en misschien is dat ook de reden dat ik het meer gemist heb dan ik dacht.

-

Katie ligt aan mijn voeten. Ze is van de honden de enige die luistert. De andere - een Yorkie die tot mijn enkel komt, een dikke poedel en een enorme, hondsdolle Golder Retriever - struinen buiten rond. Katie volgt me overal waar ik ga. Ze waakt over me. Als ik naar het toilet ga, wacht ze voor mijn deur. Als ik slaap, springt ze af en toe bij me op bed (zo'n driehonderd keer per nacht) om te checken of ik nog leef, denk ik. Katie is een Aussie, ze heeft geen staart en draagt een luier omdat ze ongesteld is. 't Is wat.

-

Vanavond eten we eggs and potatoes. In dit huis ontstaat er elke dag weer grote oproer over het eten. Cindy en Jay (mijn gastouders) zijn aan het werk, ik lig meestal in de tuin. Rond vier uur beginnen de telefoontjes, eerst altijd Jay met de vraag: 'Wat doen we vanavond?' We bellen elkaar in het rond met verschillende suggesties. Dan is het even stil. Ik bekijk de folder van Domino's en die van de Chinees, gluur in de vriezer en tel de verschillende soorten three-minute-meals.

Het punt is dat het ons niets uit maakt wat of waar we eten, het gaat meer om wie die keuze gaat maken en wie het daadwerkelijke koken in z'n werk gaat zetten. Meestal heeft niemand daar eigenlijk zin in, dus hebben we geen honger en wordt het koffie en een sigaret, werkelijk.

Maar vandaag! Jay belt en zegt dat hij wil dat Cindy kookt, en niet zomaar wat, hij wil eggs and potatoes! Dat betekent: patat, roerei met griesmeelpap, en dan bedoel ik, door elkaar gemengd. Jahoe. De eerste keer dat ik dat at, vroeg ik me echt af wat ik nou dan aan de fiets had hangen. Ik houd het wel bij friet en ei.

Friet en ei, friet en ei, jezus wat ben ik blij dat er iemand kookt vandaag voor mij.

Laat ik niet beginnen over wat er op televisie moet tijdens het eten.

-

Cindy fokt katten. Perzen om precies te zijn, met van dat lange haar en zo en die platte neuzen. We hadden er een stuk of dertig (ze hebben hun eigen kamer, dank de heer), nu zijn het er nog maar vijftien of wat. Er is één kater.

Man, hoe zou jij het vinden om in een huis te wonen met veertien vrouwen die je stuk voor stuk, meerdere malen zwanger mocht maken (zonder je druk te maken over je kinderen) zolang als je zin hebt of in ieder geval nog kunt?

Het is grappig. Elke keer dat ik die kamer in loop, zit hij boven op een chickie.

It's a girls' world and he lives in it.