Schik

Soms besef ik iets zo belachelijk laat, dat ik er van schrik.
Vier dagen serveren en dan nooit meer op die klok kijken.
Beter nog, zondag over een week zit ik in het vliegtuig naar de Verenigde Staten.
Here jezus, ik was zo verbitterd dat ik vergeten was dat er nog hoopvolle dingen aan zaten te komen.
Ik kan bijna niet wachten om heel blij te zijn. Ken je dat?

Keerzijde (er zijn altijd nog keerzijdes, laten we daar de heer voor danken):
What the fuck moet ik met vijf weken – almachtige, behoed mij, ik wil niet dat dit door hem gelezen wordt (en dat bedoel ik niet als de mededeling: “Let maar niet op mij, hoor.”) – wat moet ik met vijf weken jou niet aanraken?
Mijn brein is overmeesterd en die brein op zijn beurt overmeestert mij (een afschuwelijke zin, maar dat is wel wat er aan de hand is).

Scènes – T-shirts, natte kusjes, koude voeten – van de vorige avond plagen mij non-stop. Ik stond vanochtend koffie te zetten op het werk en viel bijna om van hunkering.

Is het een bijwerking of zo, dat ik mensen echt mis?