Sleeptouw

In Nederland kennen we Parkpop, Graspop of Polderpop. In Louisiana is Swamppop, gezien veel van Oost-Louisiana uit moeras bestaat. Met zo'n naam kon het ook niet anders dan dat het publiek bestond uit Coonasses, Rednecks en bewoners van de Bayou (het moeras). Een countryband, een dansvloer, jambalaya op papieren borden en bier.
Tussen alle oude lui stond een jongen te dansen met niemand minder dan zijn moeder. Cindy kende zijn ouders en vond dat ik mezelf voor moest stellen aan hem. Ik durfde niet. Mrs. Sherryl was het met Cindy eens, en dus gingen ze naar zijn vader en kwamen terug met informatie: 'Hij heet Jared, hij is achttien en heeft geen vriendin. Zullen we je voorstellen?' Nee, ik wil niet, ik durf niet.
Even later zat ik naast Mrs. Sherryl. 'Hij kijkt naar je. Hij kijkt weer naar je. Anoek, hij kijkt de hele tijd naar je. Ik denk dat hij hierheen komt.'
Ik zat als een debiel de andere kant op te kijken.
'Anoek, hij komt echt hierheen,' zei ze, stond vervolgens op en liep weg.
De vrije stoel naast me werd ingenomen door Jared.
Mrs. Sherryl en Cindy zijn vervelend slimme vrouwen.
Hoe knap hij ook was, hij had vreselijk slechte communicatievaardigheden en toen ik echt geen gespreksonderwerpen meer bedenken kon, zei ik dat ik naar het toilet ging.
Weg was ik, naar buiten gevlucht.
Ik sta eenzaam in mijn mooie bloemetjesjurk. Het is nacht, ik rook een sigaret en kom er opnieuw achter dat ik toch echt op mensen val die leuk praten.
Een dikke man komt naar me toe, kijkt me scheel aan en vraagt of ik een biertje wil. Ik bedankt.
'Drink je niet?' vraagt hij.
'Vanavond niet.'
We praten een sigaret lang, ik lach me rot en ik steek een nieuwe op.
'I'm a coonass,' zegt hij ineens, 'born 'n raised right here on the Bayou.'
Ik twijfel of ik hem zal vertellen over onze vis van twintig kilo. Hij vraagt waar ik vandaan kom. Ik zou hem kunnen zeggen dat ik uit Walker kom, maar ik denk dat hij me ook zou geloven als ik Japan zou zeggen met mijn blonde haar.
'The Netherlands.'
'The where?'
Ik lach. Hij vraagt wat mijn naam dan is, als ik uit Nederland kom.
'Anoek.'
'A what?'
Een wereldvreemde man van vijfendertig die scheel kijkt en een bierbuik heeft, met wie ik me beter vermaak dan een knappe dansende jongen als Jared; the proof.

-

Cindy en ik bestelden eindelijk po-boys. We stonden al zo'n twintig minuten te wachten in de drive through. Eindelijk aan de beurt zegt het meisje dat het nog wel even kan duren. Ze vraagt of we kunnen parkeren en later terug kunnen komen naar het raampje. Cindy stelt aan het meisje voor of ze het naar de auto toe kan brengen. Ze twijfelt even, zegt dan: 'Natuurlijk, mevrouw.' We parkeren de auto een eind verderop, het is druk.

Tien minuten later komt ze naar ons toe. Cindy kijkt me aan voordat ze onze auto bereikt en zegt: 'Well, hell, she didn't tell me she had a frickin' cane!' Het meisje kon amper lopen. Oeps.

-
Zondagochtend gingen Cindy en ik op weg naar Biloxi waar mijn oom woont en tevens een strand is.
Unlce David had een prachtig plekje aan het water. Zijn straat stond vol mooie, grote huizen die allemaal op palen waren gebouwd, want het wil daar wel eens overstromen. Uncle Davids huis had een groot balkon waar je in een schommelstoel uit kon kijken over de rivier en het meer.
We herinneren allemaal Orkaan Katrina en New Orleans in het nieuws. New Orleans had zoveel schade door de doorgebroken dijken, omdat het water zo hoog was dankzij de wind. Wat veel mensen niet weten is dat Katrina, vlak voordat zij bij New Orleans aan land ging, draaide naar het oosten en plots Biloxi in Mississippi het doelwit werd.
Uncle David en zijn familie wisten niet zeker of hun huis veilig genoeg was en gingen naar een ander huis op een hoger gedeelte in Biloxi om de orkaan door te zitten; ze zouden tenslotte niet heel erg geraakt worden.
Ze zaten op de porch. Het was middag, maar de wolken waren zo zwart als de nacht en de wind was al toegenomen. Mijn tante wees naar iets in zee. Uncle David zette zijn bril op.
'Iedereen naar zolder. Wat je daar ziet in zee is een muur van water.'
Biloxi was weggespoeld.
Bijna een jaar later zie ik het voor het eerst. We rijden langs het strand. De grootste huizen van de rijkste mensen zijn al opgeknapt. Een aantal mensen heeft hun krot te koop gedaan, anderen het stuk land, waar hun huis ooit op stond, verlaten.
We liggen op het strand, met z'n twee. Een kilometer verderop zit nog iemand. Het is heet. In het water vinden we een stuk van een muur. We gaan naar Uncle David.
De wijk is een ravage. In zijn straat staat helemaal op de hoek een huis en op de andere hoek zijn huis. Daar tussenin zijn er funderingen met palen, de huizen daarop moet ik er maar bijdenken. Je vraagt je af waar alles heen is. Waar is een huis als het niet meer is waar het was? Niet ernaast, nee. Verderop in het bos, dakpan voor dakpan, steentje hier, plankje hout daar.
Het is ongelooflijk dat hun huis er nog staat, de buitenmuren en het dak. Binnen is alles weg, inclusief muren.
De mensen die alles kwijt zijn geraakt, hebben van de overheid een caravan gekregen, die van Uncle David staat op de oprit. Langzaamaan proberen ze het huis weer in elkaar te zetten. De voordeur vonden ze kilometers verderop langs de weg en staat als grote trots bij de caravan.
We maken een tochtje met de boot. Zoon Charlie doet stoer op zijn wakeboard. Ik moet ook; driehonderd keer proberen ze me achter de boot aan te slepen, maar ik snap er niks van en geef op als het volgens hen 'bijna gelukt' is.
Ik zit uitgeput in de boot als het ineens heel donker wordt aan de andere kant van het meer. Ik bedoel, een verschil van dag en nacht en bliksemflitsen in de verte. We varen snel terug, maar de storm haalt ons in. Aan land rennen we richting het huis, tegen de wind in natuurlijk. In onze bikini's snijdt het opwaaiende zand lang ons en ik moet mijn ogen dicht houden. Onder het huis, tussen de palen zijn we veilig. Tijd voor een sigaret, een fles wijn en de steaks worden op de grill gelegd.