Knuffie

Ik zit aan het hoofd van de tafel, dat ik weiger de kopsekant te noemen. De kerstboom staat in de hoek van de kamer, alsof hij straf heeft. De lichtjes branden, de houten hobbelpaardjes die wij er als kind in mochten hangen, staren voor zich uit. Het is een slanke boom, maar heeft welgeteld twee pieken, koperkleurig en bruin. Het is alsof ze een nek-aan-nek-race houden, de bruine blijft koploper. Je zou ook kunnen zeggen dat ze broederlijk tegen elkaar aan leunen en de bruine over de koperen waakt. Misschien is dat in het kader van Kerstmis een betere metafoor. (Waar maak ik me druk om?)
Knuffie, onze dikke, bijtende kater, ligt in de stoel naast de kerstboom. Ik meen dat, sinds de boom er staat, onze Knuffie een stuk aanhankelijker is geworden. Gisteravond kwam hij, tot onze grote schrik, dichtbij en wilde geaaid worden.
Wij knuffelden hem in de veronderstelling dat hij ergens op uit was, maar hij kroop naast ons op de bank en viel in slaap.