Pirouette

Na school ging ik op weg naar het station. Ik haalde een pakje sigaretten uit mijn tas en zocht naar een aansteker. Om de hoek werd mijn aandacht gegrepen door een kleine expositieruimte, of eigenlijk door de jongeman met rossig haar en een baardje die binnen stond. Toen ik langs liep, keken we elkaar aan, waardoor ik op slag vergat wat ik aan het doen was. Mijn pakje viel uit mijn handen, recht voor de openstaande deur. Ik stond geschrokken stil en staarde naar mijn sigaretten zonder me te bedenken dat ik ze op moest rapen. Van opzij klonk: 'Are you okay?' Waarna ik me hevig afvroeg of ik er dan niet 'okay' uitzag, gehaast het pakje opraapte en me naar hem omdraaide. 'Yeah,' zei ik verward.
Alsof we dansten bekeken we zijn schilderijen. Met grote armgebaren en een zwaar Engels accent vertelde hij mij uit over het geel en het roze en ik met grote belangstelling voor zijn hartstocht zei met kleine pasjes dat ik niets van kunst begreep. 'Then, what loves you?' vroeg hij terwijl hij me in zijn armen nam. Ik antwoordde gegeneerd : 'I – I write.' En hij ontwierp een pirouette van mij die ik met onzekerheid van veraf bekeek. 'So you do know art,' zei hij en snoerde me hiermee de mond.
We zwierden langs een gouden beeld van Jezus en hij vertelde me dat hij eens in een bar in New York had gezeten en in een pluim van rook besloten had dat hij kon dansen.
Met blosjes op mijn wangen stak ik buiten een sigaret aan en ineens besefte ik dat ik zweefde.