Vraag

Vind je het niet ironisch dat ik in een verschrikkelijk rothumeur ben? Natuurlijk was het wel gezellig met Tw in de stad (koffie drinken), maar ik liep hem alleen maar af te zeiken en ongelijk te geven. Tw bleef er rustig onder, probeerde me te laten lachen, maar het was alsof hij niet begreep waar ik het over had (waar had ik het dan in godsnaam over?). Hij merkte nog wel heel mooi op dat er een beroemdheid aan het tafeltje achter mij zat, maar wie het was wist hij niet. Toen begon ik lekker luid 'Vrienden voor het leven' te zingen (want hij speelde daar in, wist ik te vertellen) en later vroeg ik me af wat er nou zo interessant was aan beroemheden. Waarom krijg je zo'n kriebelig opgetogen gevoel als je iemand ziet die ook wel eens op televisie is? En terwijl Tw ergens over aan het praten was, spinde dit een tijdje door mijn hoofd.
Als ik met een vriend koffie ging drinken in de lunchpauze in Amsterdam, dan kwamen we altijd wel iemand tegen en moest ik hem er toch even op wijzen dat 'die van dat programma' daar liep. Dan kwam ik thuis en had ik die en die gezien en mijn vader keek me aan met een verveeld gezicht: 'Ja, dus?' En daar had ik dan nooit antwoord op, dus sindsdien deel ik dit maar niet meer mede.
Ik rekende af, vooraan in het café. Een serveerder hielp mij. Ik had net nog tegen Tw gezegd dat ik het zo'n intrigerende jongen vond, en dat ik altijd had gedacht dat hij de hoofdrol in De Tasjesdief had gespeeld (maar dat is niet zo). Ik sprak hem aan: 'Er zit een beroemdheid hier, heb je hem al gezien?' Nee, maar hij ging wel even kijken en ik zong natuurlijk weer het mooie liedje en de serveerder was wel degelijk opgetogen dat hij hem ook herkende!
Waarom ging ik naar de serveerder toe en begon over een beroemdheid? Het was een leuke openingszin misschien, maar waar-om? Wat zegt dat over mij?
De vriend voor het leven at een Uitsmijter, zat met een blonde vrouw aan een tafeltje in een hetzelfde Apeldoornse café als ik, over dingen te praten waar ik het ook over heb. Alleen ik herken hem en hij mij niet.
Ik sleurde Tw ook nog even mee naar Nawijn&Polak. Even de Pitch halen (nieuw opinieblad), want mijn klasgenoot schrijft een column voor dit blad. Deze maand was zijn eerste. Waarom vond ik de column erg leuk? Ik hoorde het hem voorlezen toen ik het las, dus dan kan ik al niet meer objectief zijn, maar dit terzijde. Waarom was ik verheugd zijn foto te zien en zijn naam te lezen? Waarom was ik trots toen ik tegen Tw zei dat dit mijn klasgenoot was? Ik bedoel, waar-om?
Meestal kan ik met dit soort vragen terecht bij mijn Grote Meesters (mijn vader en mijn baas), maar ik weet zeker dat zij allebei helemaal niets geven om beroemdheden.
Het is alsof je een stukje interessanter wordt als je mensen kent, die anderen ook kennen. Maar dat is verdomme geen antwoord op mijn vraag.