I Work Shift-Hours At Wal*Mart

Wal*Mart snapt het nog niet.
Wal*Mart denkt het is lente, denkt bio logisch.
Wat Wal*Mart ook niet snapt is
dat er dertig kassa’s rijen staan,
dat we moeten winkelen met het licht aan,
halleluja, dat is zoo non eco non bio.
Wal*Mart, always low prices:
twentyfourhoursaday/sevendaysaweek,
maar als je belt en vraagt of ze bezorgen
bromt een negerin: Ma’am, this is Wal*Mart.
Als je met kerst belt, zegt ze: Merry Christmas,
dat denk ik ten minste.
Maar Wal*Mart zal je warm,
zich van geen kwaad bewust, omarmen
(bij de ingang); een oude dame:
Welcome to Wal*Mart, how ya doing, ma’am,
come take a look at our new non eco non bio selection
en dan wijzend zonder dat haar grijze haar beweegt
isle thirteen, ma’am, you have a good day.

De zon schijnt

Een tijd terug liep ik vanaf Centraal naar school, achter een man met een sigaar. Alsof hij met zijn vingers knipte, zat ik ineens in Frankrijk, een vakantie van toen ik jonger was. De zon was al onder gegaan. De familie zat aan tafel op het binnenhofje. Een hagedis liep over de stenen muur van het huis. Mijn vader rookte een sigaar en vertelde een verhaal dat er niet toe doet. Hij vertelt graag. Ik volgde de man zo lang ik kon. Tranen stonden in mijn ogen.

Geloof het of niet, maar ik ben een tijdje aan de lijn geweest, vorig jaar mei of juni. Ik werkte in een restaurant in Park Hoge Veluwe. Het was druk, het weer was mooi. Ik dronk drie milkshakes, 's ochtends, 's middags en in plaats van het avondeten (terwijl mijn collega's naast me a la carte aten). Vervolgens sprak ik af met mijn vriendinnen om ons in de ondergaande zon vol te gieten met bier. Zoals je begrijpt, viel ik niet af.
Het is weer tijd voor de lijn, de milkshakes zijn uit de kast gehaald. Bij het drinken van de eerste shake ben ik weer terug op het terras. Kon ik toen mijn geluk niet op, nu opnieuw niet en lijkt lijnen me een volkomen onzinnige bezigheid.

Voor mijn achttiende verjaardag kreeg ik twee boeken van Nee. 's Zondags zat ik in de zon in mijn bh en korte broek. De zon scheen van rechts op me. Zodoende verbrandde de rechterkant van mijn lichaam. 's Maandags was ik vrij en las ik, aan de andere kant van de tuin, liet mijn linkerkant verbranden. Dinsdags meldde ik me ziek en lag ik op mijn verbrande buik in de ligstoel. Toen Nee mij op woensdag meevroeg naar het strand, was er geen mogelijkheid comfortabel te liggen. Ik keek over de rand van het tweede boek. Voetballend was Nee het leukst.

Trance

Weet je wat het is? Ik weet niet waarover ik moet schrijven. Af en toe zie ik blogs waar mensen hun halve leven neerkalken; ik vind dat bijna egocentrisch. Wie ben jij? Wie ben ik om te denken dat jullie hier elke dag een kijkje komen nemen om te zien wat ík nou toch weer heb meegemaakt. Ik vind het zelf niet eens interessant.

-

Ik sla mijn kassalade dicht en grijp naar het volgende artikel op de band.

Goedemiddag.

Goedemiddag.

Magere melk. Vier losse bananen in een plastic zakje, gewogen, 59 cent. Ik kijk voor me. Vrouw rond de dertig, klein rood neusje, kijkt me aan met waterige ogen en glimlacht.

Ik glimlach terug, denk je dat ik gek ben, bananensteler.

Een hamkaascroissant, een pot pindakaas en een fles afwasmiddel.

Vier vijfenzeventig, alstublieft. Dank u wel.

Mijn kassalade schuift naar voren. Vijf euro, twintig cent, vijf cent.

Vijfentwintig maakt vijf en vijf is tien. Tot ziens.

Ik sla mijn kassalade dicht en grijp naar het volgende artikel.

Goedemiddag.

Hi.

Drie blikjes mais. Vijf flesjes energiedrank. Eurobrood, 49 cent en dus geen euro. Goedkoopste plakken kaas, een euro negen.

Enter, totaal: Vier dertig, alstublieft.

Voor me staat een jonge vrouw met golvend blond haar. De huid van haar gezicht glimt en haar ogen zijn omrand met zilverpotlood.

How much? vraagt ze.

Four thirty, zeg ik. Russisch of Pools? Een jaar of twintig.

Is it okay if I pay you in change? Ze heeft een zachte stem. Uit haar zak haalt ze stuivers en dubbeltjes die ze voor me neerlegt.

Ik ruik ontbijtkoek. Een grote man stapelt spullen op de band. Nooit stapelen. De man draait zich om naar de jonge vrouw. Ik zie haar lichaam niet, maar het is de man een blik waardig.
Ik tel met de jonge vrouw mee. Dank u wel, tot ziens.
Ik sorteer het kleingeld en sla mijn kassalade dicht. Artikelen.

-

Buiten ontstaat, steen voor steen, een weg. Ze zijn met z'n vijven. Twee vegen het losse zand met en lange stok glad. Twee anderen zitten op hun knieen en slaan met houten hamers de stenen in het zand. De vijfde loopt achter een grote stampmachine die veel lawaai maakt. Als je niet oplet lijkt het of het heel snel gaat. Als je staat te kijken schiet het niet op. Zo gaat het meestal met de tijd.

-

Voor mijn zeventiende verjaardag, toen ik nog lang haar had, mocht ik van mijn ouders naar de kapper om een permanent te laten zetten. Ik weet niet meer of de kapper van boven naar beneden werkte of van beneden naar boven en wat het meest logisch is weet ik ook niet, maar waar hij ook begon, het moet een heel eind hebben geleken naar de andere kant van mijn hoofd. Deze kapper was wel te verstaan een specialist, mensen kwamen speciaal naar hem toe om krullen te laten zetten; het enige wat deze man deed was krullers in haren zetten, dag in dag uit. Ik zal je vertellen dat hij zelfs de permanentvloeistof niet in mijn haar deed, daar had hij een assistente voor, meneer de kapper zelf was dan al weer bezig met de volgende bos krullers.

Ik vroeg of hij niet gek werd. Hij zei: Nee, ik raak in een trance.