Schik

Soms besef ik iets zo belachelijk laat, dat ik er van schrik.
Vier dagen serveren en dan nooit meer op die klok kijken.
Beter nog, zondag over een week zit ik in het vliegtuig naar de Verenigde Staten.
Here jezus, ik was zo verbitterd dat ik vergeten was dat er nog hoopvolle dingen aan zaten te komen.
Ik kan bijna niet wachten om heel blij te zijn. Ken je dat?

Keerzijde (er zijn altijd nog keerzijdes, laten we daar de heer voor danken):
What the fuck moet ik met vijf weken – almachtige, behoed mij, ik wil niet dat dit door hem gelezen wordt (en dat bedoel ik niet als de mededeling: “Let maar niet op mij, hoor.”) – wat moet ik met vijf weken jou niet aanraken?
Mijn brein is overmeesterd en die brein op zijn beurt overmeestert mij (een afschuwelijke zin, maar dat is wel wat er aan de hand is).

Scènes – T-shirts, natte kusjes, koude voeten – van de vorige avond plagen mij non-stop. Ik stond vanochtend koffie te zetten op het werk en viel bijna om van hunkering.

Is het een bijwerking of zo, dat ik mensen echt mis?

Tussen de oren

Er zijn dingen die je gewoon voor je moet houden, willen ze leuk blijven.
Helaas kan ik geen concrete voorbeelden noemen.

Naast mijn bed staat een flesje met water. Dat water zit er al twee dagen in en dankzij dit weer is de binnenkant van het flesje behangen met condens. Het smaakt net als het nooit ergens naar smaakt, maar dan minder lekker.

Ben ik rijk?

Ik bekijk de boeken op de plank en lees de titels. Elk boek heeft een sfeer, een wereld en een humeur, of meerdere als het verhaal verschillende periodes betreft. Soms zie ik plaatsen, waar ik nog nooit geweest ben of die helemaal niet bestaan, zo duidelijk voor me dat ik er een foto van zou kunnen maken.
Niet alleen dat. Elk boek heeft ook stukjes uit mijn geschiedenis vastgelegd. Ik kan me nog precies de plek herinneren waar ik een boek heb gelezen, wat voor weer het was en hoe ik me voelde.

Zal ik rolschaatsen kopen?

Mijn werkdag begint om tien uur. Om elf uur is de eerste officiële pauze, maar omdat ik dan net een uur aan het werk ben en om twee uur pas weer een pauze heb, probeer ik het zo lang mogelijk uit te houden (ik kwel mezelf werkelijk om door te werken). Om half een houd ik het dan echt niet meer en geniet ik van mijn pauze, trots dat ik niet gelijk om elf uur pauze heb genomen, want nu is het al weer bijna tijd voor mijn tweede pauze! Om twee uur dwing ik mezelf niet gelijk die rookpauze te houden, want om vier uur gaan we pas eten en dan moet ik nog zo lang wachten. Uiteindelijk sta ik om drie uur opgefokt te paffen, maar het is al drie uur en nu hoef ik niet meer zo lang te wachten op het avondeten! Hoewel ik in dat uurtje meer dan honderd keer langs de klok loop, verbied ik het mezelf erop te kijken, dan gaat de tijd namelijk sneller. Natuurlijk is de keuken bijna een uur te laat met het uitserveren van het eten (sta ik mezelf vanbinnen op te vreten), maar doe ik toch nog alsof het als verrassing komt dat het eten klaarstaat. Dat is de redding, dat eten, dan weet je dat als je terug komt het restaurant bijna uitgestorven is en het tijd is om op te ruimen! Om half zes begin ik met alle klusjes die ik helemaal niet wil doen, maar waar ik mezelf dan toch doorheen sleur, omdat niemand anders het doet en ik op tijd naar huis wil. Als we dan om half zeven sluiten zijn er nog altijd dingen die niet gedaan zijn, terwijl ik mijn taak allang volbracht heb en om collegeaal te zijn nog maar even vraag of ik iemand kan helpen: ‘Anoek, zou jij de afvalzak met koffieresten weg willen brengen?’ Heb je enig idee hoeveel een afvalzak met natte gemalen koffiebonen weegt? En dan met deze domper denk ik, wat een rotdag, maar de tijd is in ieder geval snel gegaan.

Mijn hoofd is een boekenplank vol met boeken. Ik blader ze zo af en toe door, soms gaat het per ongeluk – een geur, een muziekje, een stem.

Het weer

(Dagboek, zaterdag 17 juni 2006)
Kon ik maar -- kon ik maar zo mooi zijn als het weer vandaag. Dat iedereen die niks te melden had, zou zeggen: 'Wat is ze mooi vandaag, he?'

Zondag: Hoewel hoge sluierbewolking, de zon komt door.

Wil je mee naar het strand of ga je de rest van de dag halfnaakt in je kamer om je heen kijken?
Die vrouw aan mijn muur, Marilyn, ze leunt op de balustrade van een balkon en rookt een sigaret.

Ik was vanmorgen een aantal minuten in euforische stemming.

Fever

Gezien iemand zo leuk is geweest mijn wachtwoord en geheime vraag te veranderen van mijn account, heb ik uiteindelijk maar een nieuwe aangemaakt. Ik wil de schuldige, ik weet helaas dat dit een bekende is, graag vragen het nieuwe wachtwoord van mijn oude account te mailen naar continu_anoek@hotmail.com, of hier anoniem achter te laten. In mijn oude account bevinden zich namelijk gegevens van vrienden en familie in Amerika die ik nooit meer bij elkaar kan sprokkelen, en niet te vergeten mijn E-TICKET NAAR NEW ORLEANS die ik wel nodig heb wil ik 2 juli nog ergens komen. Voor alle anderen, voeg me alsjeblieft toe!