Biertje

Zaterdag 18 februari 2006, volgens mij.
(...) We kunnen het niet meer ontkennen, dagboek. Jezus Christus! Heb je wel eens dronken in een trein gezeten? Het voelt net alsof we rijden, maar ik zie nog steeds perron 8a van Amsterdam Centraal. Ik heb voedsel nodig; nog crackers in mijn tas. Moet echt ontzettend nodig naar het toilet. Mijn hoofd bungelt zo aan mijn nek, als dat van een pasgeboren kalf. En de trein loopt voller en ik hoop op mijn medemens te kunnen vertrouwen en zo mijn spullen hier achter te kunnen laten om gebruik te maken van het vieze toiletje. Mijn buik is opgezet en doet pijn. Gelukkig zit ik in de juiste trein. Wanneer gaan we nou rijden? Ik heb nog nooit dronken in een trein gereden. FLUITJE, dagboek, ik hoor een fluitje! Beweging. Thank Lord, ik kan plassen!

Ik ervaar alles vele malen sterker als ik teveel gedronken heb, dat is wel duidelijk. Wat me opvalt is dat ik vaak over momenten schrijf, waarin alcohol of de invloed van alcohol een rol speelt, en dat lijkt me aan de hand van de vorige conclusie zeer logisch.

Ja, logisch nadenken kan ik ook goed als ik gedronken heb. Alle levensbelangrijke theorieën die ik met mijn enorme hersenomvang bedacht heb, zijn tot me gekomen toen ik dronken was. Maar ik zweer je dat als ik ze niet opschrijf op het moment dat ik ze bedenk, ik ze later ook niet meer begrijp. Gelukkig draag ik constant mijn dagboek met me mee (zo niet, dan zijn er bierviltjes, servetjes of kranten).
Maar afgelopen zaterdag schreef ik in de kaft van een boek van Zwagerman (wat ik anders nooit doe): Warme chocoladesaus, dat is hoe ik naar je hunker; citroengras is hoe graag ik je proeven wil. Ik zweer je dat ik niet snap wat (laat staan wie) ik hiermee bedoel.
Dit ontkracht eigenlijk mijn hele boodschap aan jullie. Waar is de logica? Godver, jongens, pak er een biertje bij (voor Di een Palmpje, toch).