Nooit meer schrijven

Vader vroeg me of ik nog geschreven had vandaag. Dat had ik. Een stuk of vier zinnen waar ik uren aan gezeten had. Briljante zinnen waren het zeker niet:

Waar haal je inspiratie vandaan?

Bijna elke dag zit ik in het studeerkamertje van mijn vader aan het bureau met de computer en het vieze toetsenbord. Het uitzicht blijft onveranderd, alleen buiten bewegen af en toe bladeren van de druivenstruik. In een hoek van de tuin staat een barbecue onder een blauw zijl en elke dag verpest deze mijn drang om te schrijven.

Ik kon het mijn vader maar moeilijk duidelijk maken dat het schrijven me soms niet zo goed af ging. Mijn vader is Koning Beargumenteren en 'ja, maar soms lukt het gewoon niet' gaat er niet in bij pápá. 'Schrijven is een baan, A.E.'

Schrijven is een baan, en toevallig ook de baan die ik gekozen heb.
Een dag in de week op school opdrachten maken is geweldig, maar daar kan het natuurlijk niet bij blijven.

Godverdomme, elke dag zit ik om tien uur netjes achter de computer met een leeg hoofd. En het schrijven gaat me steeds minder goed af. Het is vermoeiend, ook als je helemaal niets uitvoert. En ik wil niet klagen, want fysiek inspannend is het schrijven echt niet, maar verdorie hey, het kan behoorlijk slopend zijn.

De langere verhalen die ik schreef, de verhalen waar ik inkroop en doorheen worstelde, waren leuk om te schrijven. Zo hoort het, en daar heb ik dan ook een grote liefde voor. Daar kick ik op. Dat drie uren verstrijken zonder dat ik het in de gaten heb; dat mijn sigaretten me vergezellen en het zetten van koffie me bezig houdt; dat maakt 't het schrijven helemaal waard. Ik zweer je, ik kick op schrijven.

Ik heb nogal moeite het schrijven van het echte leven te scheiden. Een boel schrijvers zegt dat je als het ware twee levens leidt: een voor het schrijven en een ander voor de inspiratie. Ik denk dat alles een verband heeft met mijn verhalen en ik acht dan ook alles als schrijfmateriaal, en dán vergeet je wel eens om gewoon te doen.

Maar ik heb voor vandaag en de rest van het jaar even genoeg geschreven over het schrijven. Ik vind het vreselijk en ik hoop jullie ook. Dat is net als dat dichters niet over gedichten en dichten moeten dichten, niet alleen omdat het zo vreselijk moeilijk uit te leggen is hoe het voelt om een goed gedicht te lezen of te schrijven, maar ook omdat het me niet interesseert en ik het liever zelf ervaar dan dat ik er over lees (wat een lelijke zin, sorry). En dat moet ik toch ook weer even vergelijken met het vertellen van een droom, want hoe je ook je best doet, anderen zullen nooit begrijpen wat jij gevoeld hebt.
Ik beloof nu plechtig dat ik nooit meer dat gelul over die dromen er bij haal en Np, honestly, ik zal je (hierna) nooit meer vervelen met het citaat van Remco Campert:

Opwelling van de ziel kon je niet zomaar in rauwe vorm noteren, er bleef niets van over, zoals je ook een droom niet na kon vertellen, elke nuance ging verloren en je hield slechts een schots en scheef in elkaar gestoken geraamte over van een verhaal waar niemand wijs uit kon worden en waar niemand belang in stelde.
Uit: Een liefde in Parijs, Remco Campert (De Bezige Bij).
-

En opnieuw is het me gelukt mezelf onderuit te halen!